Ταξί στην Αθήνα: Το επάγγελμα που έγινε φιλοσοφία..!

Της Νέλης Χαχάμη

 Μια μάλλον ιδιαίτερη, από κοινωνιολογική άποψη, μερίδα του ελληνικού λαού είναι οι οδηγοί ταξί. Οι κλασικοί ταξιτζήδες που όλοι όσοι ζούμε σε μεγαλουπόλεις αγαπάμε να μισούμε.

Είναι εκείνοι που γνωρίζουν τα πάντα για τα πάντα, που συνδυάζουν όλα σε ένα, που είναι στη διάθεσή σου για να σε μεταφέρουν εκεί που επιθυμείς αναλύοντας με στόμφο και ύφος φιλόσοφου τις πτυχές και τα γεγονότα της δύσκολης κοινωνικής πραγματικότητας και είναι πάντα έτοιμοι να σε ψυχαναλύσουν ή και να τους ψυχαναλύσεις ώστε να σου δώσουν την ευκαιρία να δεις από μόνος σου πως δεν έχεις το χάρισμά τους, γιατί φυσικά και θα πέσεις έξω.

Είναι πια inside joke της σύγχρονης Ελλάδας η μανία που έχει αυτός ο κλάδος με την ψευδαίσθηση πως είναι εξειδικευμένος σε όλα: πολιτική ανάλυση, δημοσιογραφία, ιατρική, αθλητικά, ερωτικά. Είναι λες και το τιμόνι προσδίδει υπερδυνάμεις. Μιλάμε για λειτούργημα.

Ξέρουμε τη στιγμή που με το απαραίτητο σθένος αποφασίζουμε να σταματήσουμε ένα ταξί τι θα επακολουθήσει. Ξέρουμε τι θα ακούσουμε, πώς θα το ακούσουμε και κυρίως τι δεν αντέχουμε πάλι να ακούσουμε. Κατεβαίνοντας είμαστε φτωχότεροι σε ενέργεια και πλουσιότεροι σε ατόφια σοφία.( Σιγοκλαίει.)

Ως εκείνη που γνωρίζει τι εστί κλασικός ταξιτζής εν Αθήναις που σου παίρνει το μυαλό κάποιο ξημέρωμα εν μέσω μέθης ενώ θες απεγνωσμένα να σωριαστείς στο κρεβάτι σου κι ένα πρωί γεμάτο άγχος που εσύ βιάζεσαι κι αυτός αργοπορεί για να μην τελειώσει η συζήτηση και αραδιάζει ασυναρτησίες ασταμάτητος με ύφος περισπούδαστο και φωνή που τρυπάει το τύμπανό σου παρότι οι μόνες απαντήσεις που λαμβάνει είναι μουγκρίσματα, έχω να κάνω μια παρατήρηση μετά από ενδελεχή εξέταση στοιχείων.

Ταξιτζήδες πια δεν είναι μόνο οι έχοντες το έντονου χρώματος αυτοκίνητο που σε μεταφέρει από μέρος σε μέρος. Δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα. Είναι μια στάση ζωής, μια φιλοσοφία που ταχύτατα εξαπλώθηκε τον καιρό της κρίσης στην ελληνική κοινωνία. Η λέξη δεν προσδιορίζει πια απλώς ένα επάγγελμα. Προσδιορίζει χαρακτηριστικά του μέσου Έλληνα.

Ο «ταξιτζής» είναι παντού: στα μπαρ, στα καφέ, στο γραφείο, στο σινεμά, στη σχολή. Μιλάει δυνατά και ατσούμπαλα για πράγματα που δε γνωρίζει στ’ αλήθεια αλλά ο ίδιος πιστεύει πως κατέχει, ζει μέσα στο μύθο που έχει πλάσει μόνος του για τον εαυτό του και τη ζωή του, έχει τη λύση για κάθε πρόβλημα της χώρας, αγαπά τις φράσεις «εσύ δεν ξέρεις», «θα σου πω εγώ», «εμένα ν΄ ακούς» και «να πούμε», περνιέται για παθιασμένος επαναστάτης και πιστεύει με σθένος πως αυτός ο λαός δεν έχει σωτηρία διότι δε θυμάται την ιστορία του και λαός που δε θυμάται την ιστορία του, ξέρετε!

Η «φιλοσοφία του ταξιτζή» είναι πια η επικρατούσα. Ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιεί ένα απόφθεγμα που δεν κατανοεί καν και καθάρισε. Ανούσιες φλυαρίες( προφανώς και πλεονασμός, προφανώς και ταιριάζει), ατελείωτες και ασυνάρτητες «διαλέξεις» και ύφος παντογνώστη που αναλύει την επικαιρότητα όχι σε έδρανα και εφημερίδες αλλά σε καφέ και μπαρ διότι ποιο είναι το πιο μεγάλο πανεπιστήμιο είπαμε;

Ω! Κι ακόμα υπάρχουν εκείνοι που ελπίζουν πως αυτό που δε σώζεται θα σωθεί.

ΠΗΓΗ: http://viotiaplus.gr/